دولت‌ها در برابر رمزارزها چه کاری می‌توانند انجام دهند؟
ویزا روز دوشنبه اعلام کرد اولین پلتفرم پرداخت الکترونیکی بزرگ خواهد بود که تعدادی از رمزارزها را برای تسویه معاملات در شبکه خود پذیرفته است. این اقدام آخرین نشانه افزایش اعتماد به چنین ارزهای مجازی از سوی موسسات اصلی جریان مالی در سراسر جهان است و تحولی است که چالش‌های بزرگی را برای دولت های سراسر جهان به وجود می آورد.
قبول یکی از دو سیستم پرداخت الکترونیکی برتر جهان برای ارزهای صادر نشده توسط دولت‌ها، معامله‌ای بزرگ برای دولت‌هایی است که در بیشتر تاریخ از انحصار ضرب پول برخوردار بوده‌اند. برای ایالت‌ها و به ویژه بانکداران مرکزی، افزایش ظاهراً غیرقابل توقف رمزارزها مسئله‌ای بسیار بزرگ‌تر از ایلان ماسک است که می گوید شما می‌توانید با تسویه حساب بیت کوین، شناخته شده ترین ارز رمزپایه جهان، هزینه تسلا را پرداخت کنید.
اکثر دولت‌ها می‌ترسند که استفاده گسترده از ارز مجازی قدرت آن‌ها را در کنترل عرضه پول کاهش دهد. (این دلیل توضیحی برای عقب نشینی بسیار قوی کنگره ایالات متحده به راه اندازی رمزارز درنهایت شکست خورده فیس بوک به نام Libra در کمتر از دو سال پیش است.) در حالی که دلار کاغذی، یورو، یوان و موارد مشابه به این زودی‌ها از بین نمی روند، رمزارزها محبوبیت بیشتری پیدا می کنند و با تخمین 106 میلیون کاربر در سراسر جهان، سوال این است که دولت‌ها در این باره چه کاری می توانند انجام دهند؟
از یک طرف، دولت‌ها دلایل موجهی برای ممنوع کردن یا حداقل تنظیم رمزارزها دارند. یکی این‌که ارزش برخی از رمزارزها اخیراً به قدری بالا رفته است و آن‌قدر سریع افزایش یافته است که کارشناسان از حباب فناوری دیگری مانند بحران 2000 dot-com که باعث رکود اقتصادی ملایم در ایالات متحده شد، هراس دارند. دیگر این‌که ارز رمزها معاملات ناشناس و غیرقابل ردیابی را تسهیل می‌کنند، بنابراین مجرمان می‌توانند برای خرید و فروش کالاها و خدمات غیرقانونی و همچنین افراد کلاهبردار از آن استفاده کنند.
استخراج ارز دیجیتال می تواند برای محیط زیست مضر باشد. این فعالیت به شدت انرژی بر است به طوری که در حال حاضر حدود 121.36 تراوات ساعت انرژی در سال مصرف می کند، بیشتر از کل کشور آرژانتین!. در حال حاضر استخراج زیادی در کشورهایی که درآمد کمی دارند و از سوخت های فسیلی برق ارزان بهره می برند، صورت می گیرد که می تواند به اندازه استخراج سنتی مضر باشد. (جالب است که بسیاری از رمزارزهای استخراج شده در کشورهایی که قوانین زیست محیطی ضعیفی دارند نهایتا در کیف پول خریداران در کشورهای ثروتمند می‌رود، بنابراین مقررات مربوط به کشور دوم ، استخراج رمزارزها در کشور قبلی را بیشتر می کند.)
از طرف دیگر، برخی از دولت‌ها در حال گرم شدن برای رمزارزها هستند… تا زمانی که مسئولیت آن را بر عهده دارند. یک مثال خوب؛ چین است که سال‌ها تلاش کرده است یوان دیجیتال خود را برای رقابت با دلار آمریکا، ارز رایج کاغذی جهان راه اندازی کند. بانک‌های مرکزی که ارزهای دیجیتال مستقل خود را صادر می کنند، با استفاده از همان فناور ، اما با استفاده از “استخراج” مستقیم دولت، بر اساس مدل فعلی رمزارز کار می‌کنند، بنابراین می‌توانند هر معامله‌ای را ردیابی کنند، چیزی که برای ملت‌های دموکراتیک برای اطمینان از رعایت مالیات و دولت های مستبد متوسل به منظور اهداف نظارتی جالب است.
رمزارز همچنین ابزار خوبی برای گروه کوچکی از کشورها برای دور زدن تحریم های بین‌المللی اتحادیه اروپا و ایالات متحده است. روسیه و ونزوئلا هر دو ارز دیجیتال خود را با این هدف راه اندازی کرده‌اند، در حالی که شایعات حاکی از آن است که ایران در حال ساخت ارتشی از استخراج‌کنندگان تحت کنترل دولت است که به شرکت‌های محلی اجازه می‌دهد تا با دور زدن پلت فرم SWIFT مستقر در آمریکا پرداخت‌ها و اتتقاالات خود را انجام دهند (که پولشویی ها نیز بر پایه آن است).
جمع بندی
در حالی که رمزارزها در کوتاه مدت یا حتی هرگز جایگزین پول سنتی نخواهند شد، پذیرش بیشتر آن ها چالش‌های بزرگی را به‌وجود می آورد که دولت‌ها دیگر نمی‌توانند معامله با آن را کنار بگذارند.
